Wiele dzieci z FASD wychowuje się w rodzinach adopcyjnych, zastępczych lub placówkach opiekuńczo-wychowawczych. Te co pozostają w rodzinach biologicznych często są narażone na zaniedbywanie ich potrzeb, przemoc fizyczną lub psychiczną, wzrastają wśród niekorzystnych warunków i wzorców społecznych. Często rodzice biologiczni nadużywają alkoholu, są niedojrzali, żyją w ubóstwie, są nieporadni życiowo. Dzieci mocno dysfunkcyjnym rodzicom są odbierane u umieszczane z placówkach zastępczych. Niestety bywa też tak, że w rodzinach dobrze funkcjonujących świadomość wychowywania chorego, zaburzonego dziecka, obawa przed podołaniem wymaganiom związanych z niełatwą opieką powodują, że matki oddają własne dzieci.
Dzieci trafiające do rodzin zastępczych lub rodzin adopcyjnych mają za sobą różne przykre doświadczenia, które wpływają na nie traumatycznie. Traumatyczny wpływ na dziecko mają między innymi: rozerwanie pierwotnych więzi, odrzucenie, obciążenia rozwojowe, doświadczenia przemocy, samotność podczas zabiegów medycznych, brak bezpiecznych więzi i wiele innych.
Opieka nad dzieckiem z FASD wiąże się z wieloma trudnościami, na które często opiekunowie nie są przygotowani. Zachowania dzieci inne od tych oczekiwanych często są źle odbierane, dzieci są oceniane jako niegrzeczne itp. Dlatego bardzo ważna jest wczesna prawidłowa diagnoza u dziecka. Niestety często jest tak, że dzieci nie są diagnozowane. Rodzice adopcyjni nie zdają sobie sprawy z tego, że adoptują dziecko z FASD i nie są przez to odpowiednio przygotowani na trudności jakie mogą napotkać. Kiedy już zauważają, że coś jest nie tak zaczynają chodzić po placówkach psychologicznych i nie zawsze trafiają na prawidłową diagnozę podopiecznego. Odpowiednio wczesne zdiagnozowanie dziecka daje dziecku możliwość na lepsze życie, opiekunowie znając diagnozę wiedzą co jest przyczyną takiego a nie innego zachowania, wiedzą, jak pomóc dziecku i je wspierać, jak stworzyć więź i odpowiednio odpowiadać na potrzeby – które często są wygórowane i wymagają dużej cierpliwości od opiekuna. Dzieci z FASD wzrastające w poczuciu bezpieczeństwa i miłości rozwijają się lepiej, potrafią być miłe, przyjacielskie, radosne, delikatne, troskliwe, opiekuńcze, zaangażowane, twórcze, pracowite, lojalne, współpracujące i wiele innych.
